Bulgarije

Nee de laatste blog was nog niet de laatste, zoals sommige van jullie misschien dachten.. Ik kon alleen nicht wachten om jullie te kunnen vertellen dat ik aangekomen ben. Er wordt nog verder geblogd :-)

In Sulina waar ik met de boot aangekomen was bleef ik 2 nachten, waarbij het enige contact met de pensioneigenaar was dat hij mij de kamer liet zien en het geld in ontvangst nam. Het stadje (ca. 3500 inwoners) lijkt op het eerste gezicht wat troosteloos. Die indruk wordt waarschijnlijk versterkt door de afwezigheid van toeristen en de daarmee verbonden sluiting van restaurants en sommige pensions. De seizoen is nu echt voorbij, ik merk nog een keer een duidelijk verschil met twee weken eerder.

De vastgestelde kilometer 0 bevindt zich allang niet meer aan de monding in de Zwarte Zee, want elk jaar groeit de delta tot 40 meter (!) verder de zee in.

In Sulina heb ik een emotioneel zware dag. Een eenzame pelgrim, blootgesteld aan verwachte en onverwachte confrontaties.

Ondertussen heb ik een fantastische plek gevonden in Crişan, een dorp met 400 inwoners, ook in de delta. Ik werd warm ontvangen en ik krijg elke dag heerlijk eten. Waarschijnlijk heb ik een paar van mijn verloren kilo’s er weer op zitten, als ik naar huis kom. Het dorp bestaat uit een 8 km lange smalle rechte straat langs de rivier, daarachter een rij huizen. Zoals bij ons de auto’s voor de huizen op straat staan, zo liggen hier voor de huizen de boten in het water. Je hebt hier geen auto’s nodig, het volgende dorp is toch alleen maar via het water bereikbaar. Er is een kleine school, ik zie kinderen naar huis fietsen, sommige worden opgehaald met de boot… Heel ‘gewoon’. Het schijnt ook heel gewoon te zijn dat de Donau in de winter dichtgevroren is, en de verbinding met de ‘buitenwereld’ via helikopter gebeurt. Geen toeristen, geen vis, geen inkomsten. Men haalt de schouders op, het is nu eenmaal zo. Indrukwekkend.

Zo, het is weer tijd voor een sprong, jullie zijn het gewend ondertussen. We reizen ongeveer 3 weken terug tot half oktober, want jullie hebben nog mijn Bulgaarse belevenissen tegoed! Zijn jullie zover?

Zoals gezegd, voor Bulgarije en Roemenië werd ik het meest gewaarschuwd. Roemenen hebben me zelfs voor de Bulgaren gewaarschuwd en andersom! Tja.

Maar, om het alvast te verklappen: ik kan helaas nog steeds geen schurkenverhalen vertellen, noch Bulgaarse noch Roemeense… tenzij het venijn nog in de staart zit …

Ik had in Bulgarije even veel redenen om dank je wel te zeggen: благодаря (op z’n Nederlands: blagodarya). Een van de eerste woorden die ik begreep was ‘sama’. Dat werd ik vaak gevraagd, daarbij werd 1 vinger de lucht in gestoken en ik met grote vragende ogen aangekeken. Of ik echt alleen was, werd dan nog een keer herhaald.

Herinner je je aan mijn ‘vrachtschip-poging’ in Vidin, de eerste stad na de Servisch/Bulgaarse grens? Omdat dit niet gelukt was richtte ik me op de trein. De reis ging meer naar het binnenland, via Vraca, een leuke stad aan de voet van het Balkangebergte, waar ik een keer overnachtte, en de volgende dag via Pleven naar Ruse reed.

Treinreizen is een ook mooie manier om land en mensen een beetje te leren kennen. De fiets meenemen is absoluut geen probleem, hij wordt met bagage en al omhoog gehesen en door de laatste deur van de achterste wagen geduwd.

En wat zie ik? Ik sta in een afgedankte Duitse Interregio trein! (In Slowakije zag ik trouwens veel Arriva bussen van de oudere generatie.) Zo afgedankt dat tijdens de rit regelmatig de deur naar buiten open springt, en ik voor de zekerheid gauw mijn fiets nog even extra vastzet. Rammelend en ratelend klimmen we omhoog. Machtige bergen met sneeuw! Moet best koud zijn daarboven als de sneeuw tijdens de hele zomer de zon trotseert. Ik geniet me suf.

Om de afstand van ca. 250 km van Vraca naar Ruse te overbruggen heb ik de hele volgende dag nodig. Wat een belevenis! Twee keer overstappen, telkens krijg ik een andere tijd gezegd voor de volgende trein. Langzamerhand snap ik dat er gewoon een trein uitgevallen is. Dat gebeurt bij ons natuurlijk ook wel eens maar wat een verschil in reacties! Hier betekent dat geen half uur wachten maar twee uur. Iedereen zit echter kalm in de nog een socialistisch vleugje uitstralende stationshal en wacht geduldig af. Een oudere dame neemt me onder haar vleugels, zij moet dezelfde trein hebben. Eigenlijk heb ik genoeg tijd om wat rond te wandelen in het stadje Mezdra maar ik durf me toch niet al te ver te verwijderen, wie weet misschien komt er toch plotseling een trein aan… Ineens hoor ik op het plein voor het station muziek, er is een klein bruiloftsgezelschap aan het dansen. De bruid is duidelijk te herkennen, maar is de jonge man die de dans aanvoert wel de bruidegom of moet die nog verschijnen? Hij heeft in een hand een tak waarin een wit overhemd hangt. Misschien kan Esther ons deze traditie uitleggen. (Zie video)

Het is al donker als ik eindelijk in Ruse aankom. Op het station komt Heike me ophalen! Mein reisgezel van ‘vroeger’ (ter herinnering: zij ging bij de centrale IJzeren Poort naar de Roemeense kant) heeft me laten weten dat ze bij Ruse weer de Donau oversteekt en of ik toevallig ook in de buurt was. Wat fijn, zo’n weerzien! Heike heeft een gunstig centraal gelegen airbnb appartement gehuurd. Hier blijven we een paar dagen en genieten van ons ongecompliceerd samenzijn! Samen eten, wat heerlijk!

Ruse is een mooie levendige stad met ongeveer 145 000 inwoners. Ze wordt als een van de mooiste steden van het land beschreven, als ‘Donauparel’ van Bulgarije. In het centrum zijn veel woon- en winkelgebouwen door Oostenrijkse architecten ontworpen, begin 20de eeuw. Dat leverde de stad bovendien de naam ‘Klein Wenen’ op. Zou dat de reden zijn waarom Ruse zo vertrouwd voelt?

In de straten wordt al de kerstverlichting opgehangen (half oktober welteverstaan). Ik moet eraan denken dat in Nederland de schappen allang gevuld zijn met de onvermijdelijke pepernoten, en dat waarschijnlijk in het weekend dat ik weer thuis ben Sinterklaas arriveert met zijn paard..

Heike en ik verlaten Ruse en fietsen nog een dag samen, naar een stadje met de mooie naam Tutrakan. Na bijna een week ‘fietspauze’ trap ik weer met frisse energie en lust erop los. De plek op mijn fiets, het gewicht van de fietstassen en de daarmee verbonden stabiliteit – wat voelt het toch vertrouwd! We hebben fantastisch weer, we fietsen door een prachtig landschap, wat wil je meer?

De volgende dag is dan toch de tijd gekomen voor het (voorlopig) definitieve afscheid. Heike slaat af naar het zuiden richting Istanboel, ik volg met een afscheidstraan in het oog verder de Donau. Op absoluut rustige straten, omhoog en omlaag. Ik heb de tijd, ik duw mezelf en mijn fiets ‘gemoedelijk’ omhoog, ik kan in alle rust rondkijken, ik word de stilte gewaar, slechts doorbroken door opgeschrikte patrijsvogels. Weer een traan, deze keer vanwege de schoonheid en de intensiteit van het moment.

Ik kom in een dorp, dat beschreven is als ‘traditioneel, arm dorp, waar nauwelijks een teken van de moderne wereld te zien is’. Het lijkt inderdaad alsof de wereld het dorpje over het hoofd gezien heeft. De mensen zijn heel vriendelijk, ik mag zelfs de kleine moskee bekijken en fotoraferen.

De dag wordt afgerond door nog een bijzondere belevenis: ik ben weer eens aan het duwen (hier hebben ze tussen elk dorp een heuvel gebouwd… haha…), komt er cowboy langs op zijn paard! We hebben geprobeerd mij met de fiets achter het paard te binden zodat hij me omhoog kon trekken maar we moesten het na een paar vergeefse pogingen opgeven. Het was toch te moeilijk om het evenwicht te houden, ik doe zoiets niet elke dag…

Maar, en dat kwam eigenlijk als geroepen, het geheel leverde wel een gratis overnachting op.

Nog één dag fietsen, dan ben ik alweer bij de volgende grens. Op de een of andere manier is het gewoonte geworden dat ik vlak voor de ‘overgang’ nog een keer in het ‘vertrouwd’ geworden land overnacht. In Bulgarije is dat Silistra, meteen daarna bevindt zich der grensovergang naar Roemenië. Ook dit weer een mooie, interessante stad vind ik, waar vele verschillende culturen en religies hun sporen hebben achtergelaten.

Echter, voordat ik daar arriveer, moet ik me door de zwaarste 5 kilometer heen worstelen. De weg door het bos is bij slecht weer onbegaanbaar lees ik. Het heeft sinds eeuwige tijden niet meer geregend, en zo begin ik vol vertrouwen aan mijn tocht door de natuur… en wordt halverwege toch enigszins verrast door grote modderpoelen. Ik laveer ons (mezelf met mijn hebben en houden…) succesvol er doorheen, aan fietsen is allang niet meer te denken, de poelen worden steeds groter, en ineens sta ik voor een omgevallen boom die de hele weg blokkeert! Links en rechts van de weg is er al helemaal geen doorkomen. Op wonderbaarlijke wijze vind ik toch een gaatje waar ik ons met veel moeite doorheen kan ‘persen’. Maar de beproeving is nog niet doorstaan… hierna gaat het zo steil omhoog dat de moed en de kracht me bijna verlaten. Stap voor stap, met ontelbare tussenpozen lukt het uiteindelijk toch, en bereik ik het hoogste punt, bekaf en gevoelsmatig een kilo lichter…

Vergeef me alsjeblieft deze uitvoerige beschrijving, blijkbaar zit de herinnering daaraan nog vers in mijn geheugen gegrift…

In Silistra gun ik mezelf een extra rustdag. Het is nog heerlijk warm, 26 graden, maar ik ben zo een beetje de enige die met een korte broek rondloopt, veel mensen hebben zelfs relatief dikke jassen aan. Hoe zal de winterkleding er dan wel uitzien, het is hier toch veel kouder dan bij ons? Ik vraag aan iemand waarom men al zo warm gekleed is, en ik krijg een even verbluffend als eenvoudig antwoord: maar het is oktober!

Wellicht een overblijfsel uit communistische tijden? Vanaf oktober wordt de verwarming aangezet, niet eerder maar ook niet later…

Wederom rijk aan ervaringen en belevenissen steek ik de volgende en tot nu laatste grens over.

Vandaag is het zondag 5 november, morgen verlaat ik Crişan en vaar terug naar Tulcea want Tom is al onderweg en zal dinsdag daar aankomen. Goede ‘vaart’ voor de laatste paar honderd kilometer Tom!

Ja Mieke, ik kan me er zeker iets bij voorstellen, hoe raar het zal zijn, in een gesloten voertuig en met onnatuurlijk hoog tempo al die fietskilometers weer terug te rijden. Mede daarom wilde ik absoluut niet vliegen. En we hebben voor de terugreis een dikke week de tijd, dat ‘verzacht’ het ook een beetje…

Jullie horen nog een keer van me als ik weer thuis ben. Heb het goed, jullie allen!