Panta Rhei (NL)

Nou meldt ze zich eindelijk eens een keer, deze beginner-blogster… voordat jullie alle hoop laten varen ooit nog iets van haar te horen…

Dank voor de vele bemoedigende en hartverwarmende reacties!

Is het echt al meer dan twee weken geleden dat ik uit Nijmegen vertrokken ben? Het voelt nog bijna als ‘heel normaal’, zoals ik elk jaar onderweg ben voor mijn zomerse bezoeken in Duitsland. Maar slechts bijna dus. De voorbereiding en het afscheid waren verre van normaal. Met volle bepakking en onder begeleiding van Jac, Kitty en Tom, uitgezwaaid door Michael en buurvrouw Hanneke met dochtertje Alma, fietste ik in de vroege ochtend van 8 augustus 2017 vanuit de Tooropstraat naar Kleve om daar op de trein te stappen naar Freiburg. Van Lucas en Frederik had ik al de dag daarvoor afscheid genomen.

Wat ben ik toch een geluksvogel, dat ik deze reis kan maken! Ik voel me zo rijk en dankbaar, ik krijg zo ontzettend veel ondersteuning, op alle fronten, werkelijk overweldigend! Heel hartelijk dank jullie allen! Zo, dat moest ik even kwijt…

Vandaag, donderdag 24 augustus, heb ik Regensburg achter me gelaten, mijn laatste ‘familiestop’. Hier woont neefje Stefan met zijn gezin. Dinsdag vierden we de verjaardag van kleine Noah. Ook mijn twee zussen en zwagers zijn er, en nichtje Karin met haar gezin. Gezellig een paar dagen kamperen met z’n allen, heerlijk!

Daarvoor een hele rij adressen ‘afgefietst’, steeds met 1 tot 3 fietsdagen ertussen, samen ongeveer 440 km (de kilometerteller die Henk met zoveel moeite geïnstalleerd heeft, staakte al op weg naar Kleve L , en ik had tot nu toe geen zin om de beschrijving te bestuderen): Freiburg, Burladingen mijn geboorteplaats, Ulm, Augsburg.

Begonnen ben ik zoals gezegd in Freiburg, mijn vertrouwde stad in het Zwarte Woud, waar ik lange tijd gewoond heb. Ik word zoals altijd, hartelijk ontvangen door de lieve vrienden aan de Dorfbach, in het Vauban (weer een paar dagen woongroep beleven…), in de Bürgerwehrstraße, in Merzhausen.

Daarna terug naar mijn oorsprong: naar mijn ouders in Burladingen. Ze zijn allebei op hoge leeftijd en nog steeds zelfstandig wonend in het huis van mijn kindertijd en jeugd. Zij bekijken mijn plannen met enige zorg. Ze zouden willen dat hun jongste niet van die aparte dingen doet, of tenminste niet alleen. (Kan ik goed begrijpen). Maar ze weten ook dat ik sterk ben, en dat er veel mensen achter me staan.

Een mooi idee: net zoals ik letterlijk bij het begin van de Donau start, ga ik terug naar mijn eigen oorsprong om van daar uit verder te gaan.

Nog een ander leuk gedachtenspel: er is in Burladingen een Europese waterscheiding. Aan de ene kant stroomt het water naar de Rhein en in de Noordzee, aan de andere kant naar de Donau en in de Zwarte Zee. Nadat ik ruim 25 jaar geleden de Rhein ‘afgedaald’ ben naar Nijmegen, ga ik nu de andere kant op…

Het volgend adres is Ulm. Hier heb ik gestudeerd en op kamer gewoond. Nu leeft mijn nichtje Susanne en haar man Frieder in deze stad aan de Donau. Erg aan te bevelen, deze B&B… Samen twee mooie dagen doorgebracht.

Augsburg ligt nou (nog) niet werkelijk aan de Donau, maar mijn vrienden Irmi en Albert komen mij (met de auto!) ophalen in Höchstädt (zo ver was ik gekomen na een dag fietsen vanuit Ulm), ik krijg lekker eten, een heerlijk bed, en de volgende dag wordt ik weer teruggebracht naar dezelfde plaats. Wat leuk dat ook het hele gezin ‘Johanna’ net op bezoek is! Irmi fietst mee tot Regensburg.

Ja, en nu begint een nieuwe fase van mijn reis, uit de cocon van familie en vrienden, zoals Michael treffend zei…

Hoe kom je er eigenlijk bij om de Donau van begin tot eind te willen fietsen, word ik wel eens gevraagd.

Mijn directe omgeving heeft het ontstaan van dat idee tot de realisering van dichtbij meegekregen. Ik vind het een fascinerende gedachte dat zo’n rivier, bijna 3000 km lang, sinds eeuwige tijden gewoon door blijft stromen, wat er ook gebeurt in de wereld, oorlog of niet. Het water stroomt, onpartijdig. De Donau is een van de oudste en belangrijkste Europese handelsroute, ze verbindt 10 landen en verschillende cultuurgebieden met elkaar.

Toen ik vorig jaar een fietsvakantiereis begeleidde van Passau naar Wenen, heeft het idee zich genesteld in mij en wilde uitgebroed worden…

Met deze ‘verbindingsidee’ wil ik graag reizen en mensen bejegenen.

Door het alleen reizen krijgt het geheel nog een extra dimensie voor mij. Ik denk dat het voor een deel een soort pelgrimstocht gaat worden. Ik zal soms behoorlijk geconfronteerd worden met mezelf, vooral als ik in landen ben waar de gesproken communicatie beperkt is en ik niemand heb met wie ik dingen uit kan wisselen.

En ik zal de tijd hebben om over de veel geciteerde zin na te denken, die aan de Griekse filosoof Heraclitus gekoppeld wordt:

Pánta rhei kaì oudèn ménei. Πάντα ρεῖ καὶ οὐδὲν μένει (Klopt dat zo, Rouly?)

Alles stroomt, niets is blijvend.

Tot zover voorlopig. Over het fietsen heb ik nu nog helemaal niets geschreven, dat komt omdat de bezoeken van familie en vrienden in deze twee weken op de voorgrond stonden. Tot nu toe had ik nog geen gelegenheid om in een fietsritme te komen. Elke bezoek betekende immers weer opnieuw afscheid nemen en vertrekken.

Maar ik kan alvast vertellen dat het goed gaat met me!