1 maand onderweg

Twee fietsboekjes heb ik gehad – ik ben in Wenen! Sinds vorige week zaterdag al. Na 2 nachten bij een fantastische Warm Shower adres (couchsurfing voor fietsers) ben ik sinds een paar dagen op ontdekkingstocht door Wenen, en wel met Willeke, die ‘toevallig’ hier haar vakantie doorbrengt. (Kan ik mooi die 2 boekjes in haar koffer stoppen.) Wat een stad, alles is hier groter en royaler aangelegd en gebouwd. Veel cultuur, klassiek en creativiteit.

Morgen 8 september, fiets ik naar het volgende ‘level’ (net als bij een computerspel, het eerste level heb ik succesvol beëindigd…). Dat betekent over de grens naar Slowakije. Ander land, andere taal, andere gewoontes, zelfde rivier.

Volgens de boekjes heb ik nu ruim 900 km gefietst.

Mijn conclusie tot nu toe:

* Extreem aardige mensen, vooral in Duitsland (ze vragen meteen of ze kunnen helpen zodra je blijft staan en op de kaart kijkt. Een keer heeft een boerin me bijna van de fiets getrokken om mij te vertellen dat de aangegeven omleiding (vanwege hoogwater) totale onzin is, en ze liet me een veel makkelijker te fietsende weg zien.)

* Heerlijke wegen, landschappen, stadjes (wist is al wel :-), toch weer een genot)

* Super fiets, loopt als een trein, vooral als de weg vlak is. Bergopwaarts voel ik het gewicht behoorlijk (jouw vermoeden klopt wel Tom).

* Mijn broek begint te slobberen, en de huid van mijn gezicht te verweren…

* Nadeel van uitkijkpunten, kastelen en jeugdherbergen is dat ze altijd helemaal boven op de top zitten.

* Je komt regelmatig bekende mensen tegen, zelfs midden in Wenen. Hier tref ik b.v. toevallig Gabriele en Wolfgang, een fietsend stel, dat ik een week eerder in Passau heb leren kennen.

* Mijn Nederlands gaat hard achteruit. In mijn laatste blog heeft Lucas een behoorlijk aantal foutjes ontdekt (vroeger was het andersom, zo snel kan het veranderen… Compliment Lucas!)

* Zo bijzonder om zo veel tijd te hebben!

* Ik wil veel met jullie delen, mogelijk is maar weinig.

In Freiburg zonk de moed me wel even in de schoenen bij het lezen van een blog. Daar schreef iemand, dat hij in Roemenië in totaal 9600 hoogtemeters moest overwinnen, dat hij vaak meer dan 100 km per dag naar de volgende accommodatie moest fietsen, en nog wel op straten met veel verkeer én de wind tegen…

Totdat ik me weer realiseerde dat ik niemand iets moet bewijzen, en te allen tijde een passende beslissing kan nemen. Ik heb natuurlijk niet voor niets 2 boekjes van Eckhart Tolle meegenomen: ‘De kracht van het nu in de praktijk’ en ‘De stilte spreekt’ (dit boekje is dan voor de tijd van de eenzaamheid :-)).

Ana, de Roemeense vrouw van mijn neefje, gaat mij bovendien nog betrouwbare informatie sturen. Dus, we zien het wel.

Nog iets over de foto’s: ik wilde ze eigenlijk passend bij de tekst meesturen maar dat lukte vorige keer alleen bij de Duitse tekst. Ik ga ze nu apart in verschillende albums zetten. Jullie komen er vast wel uit. Veel plezier!