Afscheid in NL - Aankomst in LT

Sinds gisteren zit ik in Klaipeda, de oudste stad en enige havenstad van Litouwen. Al best ver weg van thuis, terwijl ik nog niet of nauwelijks gefietst heb…

In Nijmegen was ik al een hele week aan het afscheid nemen en knuffels ‘verzamelen’ (ik moet toch een beetje een voorraad opbouwen voor eenzame tijden), zodat de voorbereidingen voor de reis steeds verder uitliepen…

Na een hartverwarmende afscheids-uitzwaaien thuis bracht Tom, mijn ervaren ‘ophaal-en-breng-vriend’, me met de auto naar Kiel, waar we nog een keer overnachtten, en van waaruit ik op de boot stapte naar Klaipeda. Maar eerst logeerden we nog in de buurt van Hamburg bij Heike en haar man Tobias met hun twee pleegkinderen. Heike had ik op mijn Donaureis leren kennen, we fietsten toen een paar dagen samen. Tijdens de voorbereiding op deze reis kreeg ik ontzettend veel zin om me te melden bij haar. Heel fijn en gezellig om elkaar weer te zien, en haar gezin te leren kennen!

En óók heel fijn dat de overgang naar ‘alleen verder’ geleidelijk ging, en ik een beetje bij kon komen. Na het vertrek kwam namelijk alle moeheid en spanning eruit, het was toch een intens gebeuren de laatste tijd! Ik vond het zelfs een beetje een eng idee, me straks alleen te moeten redden, in een vreemd land met onverstaanbare mensen. Maar met een geduldige Tom naast me, wat contact met de thuisfront en veel slaap stapte ik met frisse moed aan boord. En de boottocht over de Oostzee was een geweldige ervaring! 21uur lang, rustig varend over het water, ontspannen sfeer aan boord, lekker eten – heerlijk. Zelfs ’s nachts was het rustig, in de grote slaapzaal met meer dan 100 ligstoelen – nou ja, ligstoelen… het waren vaste stoelen, net als in een vliegtuig, waar je de leuning iets naar achteren kon zetten. Maar we waren met een overzichtelijk aantal mensen, zo dat iedereen dwars op twee of drie stoelen kon liggen. Er sliepen kleine kinderen, en er sliepen op stevige snurkers lijkende mannen in de zaal, maar niemand huilde of snurkte, niet te geloven!

Ik had een paar leuke contacten op de boot, vooral met een Nederlands-Fins stel, Arjan en Annamari, en hun 12-jarige dochter Elina. Hartelijk afscheid genomen. Ze zijn de komende paar weken in Finland, ik mag Annamari bellen als ik het niet meer weet (zoiets was het, toch Annamari?).

Vandaag wat rondgelopen in Klaipeda. Mooie stad, heeft ongeveer 170 000 inwoners, iets kleiner dan Nijmegen. De rivier Danė scheidt de oude stad van de nieuwe. De oprichters in de 13de eeuw dachten dat de rivier de Memel was en noemden de stad Memel.

Morgen ga ik een deel van de Koerse Schoorwal fietsen, dat is een ca. 100 km lange, heel smalle landtong die de Oostzee scheidt van het Koerse Haf. Na ongeveer de helft kom ik aan de grens van de Russische exclave Kaliningrad, en dus ook aan mijn grens voor morgen.