Intermezzo (NL)

O lieve mensen, ik kan het bijna niet meer bijbenen, zo veel maak ik mee de laatste tijd. Hoe kan ik dat nou allemaal delen… ik zit vaak om mijn fiets en praat met jullie in gedachten over mijn belevenissen.

Maar waar ik toch gisteravond beland ben, dat moet ik jullie even tussendoor vertellen! Namelijk in het guesthouse naast het Grenswachtmuseum, dichtbij de Russische grens. Het gebouw is het oudste en enig bewaarde wachtgebouw in Finland, dat voor de oorlog is gebouwd. De wachtpost werd gebruikt door soldaten uit drie naties. Eerst was het een Finse grenswachtpost, daarna gebruikten de Sovjets hem in de Winteroorlog en de Duitsers in de Vervolgoorlog. Het museum toont het gerestaureerde gebouw zoals het er in de jaren dertig uitzag.

Het guesthouse dus: een wonderlijke mix uit ouderwets, orthodox (overal hangen prenten van heiligen en andere christelijke afbeeldingen, liggen er bijbels en staan er plastic bloemen), ontspannen en zeer vriendelijke medewerkers. Familiaire sfeer. Vanmorgen bij het ontbijt zit aan het tafeltje ernaast een Lutherse priester, met wie ik een praatje kan maken (verder spreken niet zoveel mensen Engels). Tussendoor prijst hij af en toe The Lord. Hij woont hier niet, maar het lijkt alsof hij de leiding heeft. Als ik besluit nog een nacht te blijven, zegt hij een lagere prijs tegen een medewerker, bij wie ik dan betaal. Hij heeft me net uitgenodigd voor een religieuze viering die hij vanavond hier in huis houdt… Weet niet zo goed of ik ernaar toe moet gaan uit beleefdheid.

Hiernaast staat de uitkijktoren, die je kunt beklimmen en van waaruit je Rusland kunt zien. Nou ja, het ziet er natuurlijk niet anders uit dan aan deze kant. Ik zal ook mijn foto's van hier op de site zetten, dan krijgen jullie misschien een beter beeld van wat ik allemaal vertel.

Gisteren was het een barre tocht, maar dat wist ik in het begin gelukkig nog niet. Daarvoor heb ik twee en een halve dag op een prachtige plek doorgebracht bij  Rauni en Heikki, een stel van ongeveer mijn leeftijd. Zij hebben jaren gewerkt, met veel geduld en liefde, om het grootouderlijk huis te renoveren en vernieuwen. Daar vertel ik later over.

[Ik zie er blijkbaar ook uit alsof ik hier thuishoor... tijdens het typen komt een andere bezoeker naar me toe en vraagt ​​wat er te eten is...]

Dus ging ik gisteren rond het middaguur vrolijk op pad, nadat ik de regen grotendeels had afgewacht. Het zou zo'n 70 km zijn, uiteindelijk werden het door omstandigheden 80. De eerste 45 km gingen best goed, de regen was opgehouden, geasfalteerde weg, niet al te heftig omhoog en omlaag. Dan een grindweg op. Er zijn een aantal verharde wegen waar ik veel op rijd en een aantal onverharde wegen, en daar zitten ook weer verschillen in. Sommige zijn stevig waar je goed op kunt fietsen, andere minder. De weg gisteren behoorde tot de tweede categorie... op het enigszins herkenbaar spoor lagen er nog wel veel stenen, dat kost tijd en energie, vandaag heb ik ook pijn in mijn linkerpols. Een keer kwam ik gewoon vast te zitten in het grind. Maar langzamerhand ging het beter. Geen mens onderweg, o nee klopt niet, een mountainbiker kwam me een keer tegemoet. Plots hoorde ik het geluid van een naderende goederentrein, zo klonk het tenminste, want er was natuurlijk nergens een spoorlijn te bekennen. Een enorm voertuig met een aanhanger kwam achter me aan en stopte. Een man in uniform, vermoedelijk een grensbewaker, keek van hoog boven op me neer en vroeg ​​waar ik vandaan kwam, waar ik heen ging en welke nationaliteit ik had. Ja, ik was op de goede weg naar het guesthouse, nog 10 km. Afscheid genomen en verder gereden met zijn voertuig. Hij verkneukelde zich vast, want hij wist natuurlijk wat er ging komen, maar had me met geen woord gewaarschuwd. Ik moest door een zompig terrein, het pad was soms zo modderig dat alleen hielp ‘recht vooruit kijken en in de pedalen’. Bovendien wemelde het ineens van de (Russische?) muggen! Wat was ik blij met mijn brede banden, anders had ik zeker paar keer in de modder gelegen..

Toen ik helemaal uitgeput 's avonds laat aankwam (kon nergens een telefoonnummer vinden, alleen een mailadres die niemand checkt, ook zoiets...), werd ik verwelkomd door een heel vriendelijke vrouw, met een op één glas dichtgeplakte bril, die meteen al mijn fietstassen naar boven droeg (de vrouw dus), mij de kamer liet zien (ook in de stijl van het huis, en met speciaal beddengoed, zie foto), en uitlegde dat er iets mis was met de verwarming, en dat het daardoor in de wc en in de douche erg warm was. Nou, het was meer een hete sauna dan ‘erg warm’! Vandaag zag ik dat de sticker op de bril een afbeelding is van een koe. Milka, zo heet de vrouw (echt waar!), heeft me in haar hart gesloten en mij tot haar beschermengel verklaart, ze vertelt heel persoonlijke dingen. Ze is zeer gelovig, een schat van een mens, jammer genoeg laatdunkend over zichzelf.

En dan loopt er nog iemand vrolijk zingend rond, die aan de receptie zit en ook het café runt. Hij spreekt geen Engels maar hij biedt me voortdurend iets te eten en te drinken aan. Ik hoor van de priester dat het zijn laatste werkdag is voor dit jaar. Volgend jaar komt hij weer een paar maanden werken. Morgenochtend lijkt er vanaf hier een marathon te starten, dat happening kan ik dus ook nog meemaken.

Vandaag is het vrijdag 11 augustus, nog net. Als het zo doorgaat, kom ik niet echt verder... haha... Aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat ik veel contact krijg juist omdat ik er de tijd voor neem. Zo heb ik veel meer het gevoel, het land en de mensen een beetje te leren kennen. Ik heb het niet specifiek genoemd, maar het is denk ik duidelijk dat het goed gaat met mij! Mijn fysieke conditie is niet zo sterk (behalve gisteren), maar mijn mentale wel... :-)

Veel lieve groeten, tot de volgende keer!