(Niet alleen) Moeizaam - Die deutsche Version komt noch, habe es nicht mehr geschafft gestern Abend

Hallo lieve allemaal,

Ik wil jullie weer een beetje bijpraten. [Nou ja, een beetje… het is weer een lang verhaal geworden zie ik. Je hoeft het niet helemaal te lezen hoor, als je daar geen zin in hebt.] Het is donderdag 20 juli, de 4-Daagse is in volle gang. Jeroen, Lilian en wie er verder nog loopt zonder dat ik het weet: heel veel succes en plezier vandaag, geniet van de 7 heuvelen, van de enthousiaste steun van alle mensen aan de kant en van het welverdiende biertje achteraf (en van een massage..). Zoon Lucas en zijn vrienden moedigen jullie ergens op de laatste meters aan met opzwepende muziek J

Ik zit in Tallinn, de hoofdstad van Estland, in een gezellig hostel, en gun mezelf een extra dag om een beetje bij te komen. Dat is ook het heerlijke aan zo’n lange reis, dat je telkens weer een stap op de plaats kunt maken als dat nodig is. En dat is het wel.

Het is een moeizaam begin deze keer. Ik ben nog niet eens echt begonnen met fietsen, maar eigenlijk toe aan vakantie… Bij mijn Donaureis kon ik gewoon op mijn fietsje stappen, en trappen maar. Nu probeer ik met ov én fiets naar ‘boven’ te komen. Zoals ik al zei in mijn eerste bericht, dat is op zich al een hele reis. Inderdaad! Je zou bijna kunnen zeggen, Odyssee… Hier een impressie: in Klaipeda nam ik de beslissing om met ov enigszins rechtstreeks naar de Barentszzee te gaan, voordat het daar te koud wordt. Op het station naar treinverbindingen geïnformeerd naar Tallinn, van waaruit ik de boot naar Helsinki wilde nemen, daarna met trein tot aan de poolcirkel en verder met de bus waar ook de fiets mee kan. Dat althans was het plan. In Klaipeda zeiden ze, nee geen treinen, er gaan alleen bussen naar Letland en Estland. Later zag ik wel spoorlijnen lopen, maar dan had ik waarschijnlijk kriskras moeten rijden (wat ik overigens nu ook deed…). Misschien bedoelden ze ook alleen directe verbindingen. De communicatie verloopt natuurlijk niet zo soepel, de ouderen (plus/min mijn leeftijd.. haha…) spreken Litouws en Russisch, dat toch heel anders klinkt dan Engels, Duits of Nederlands. Achter de loketten zitten meestal geen jongeren, en degenen die daar zaten hadden niet altijd zin in een creatieve communicatie. Soms had ik het idee dat ze het mij kwalijk nemen dat ik geen Litouws praat en zij geen Engels. Fiets kan met bussen mee, jazeker, werd bevestigd. Ik met de trein alvast naar Šiauliai, ten oosten van Klaipeda, daar rijdt een bus zag ik. Bleken bussen te zijn zonder fietsvervoer… nou ja, enzovoorts. Uiteindelijk vond ik een Flixbus vanuit Vilnius naar Tallinn. Van Šiauliai naar Vilnius, weer een heel stuk naar het zuiden maar ik wilde de stad sowieso bekijken, dus met de toestemming van een goed gemutste buschauffeur op naar Vilnius voor twee dagen. ‘S avonds voor de lange busreis nog even stressen: tijdens het inpakken viel ineens de stroom uit op de hele verdieping van het hostel, én: liet ik mijn telefoon vallen, beeldscherm deed het niet meer. Dan voel je je meteen onthand! Gelukkig ook mijn oudje meegenomen, kon ik tenminste de wekker zetten, moest heel vroeg op, en het was ondertussen 1 uur. Volgende ochtend op het busstation, nergens een groene bus. Op het laatst iemand gevonden die wist waar het precies was. Nog net op tijd.. Blij en uitgeput in de stoel laten vallen. 9 uur rijden, overnachting zoeken, boodschappen doen, en de grote vraag: hoe verder met mijn telefoon? Ik stond volkomen verdwaald en radeloos in een grote supermarkt. Het huilen stond me nader dan het lachen.

Op zulke momenten mis ik een fijn reismaatje, die me een stevige knuffel kan geven, en met wie ik samen oplossingen kan bedenken. Ik moest er op dat moment niet aan denken om alleen helemaal daar in Lapland te fietsen, waar de uitdagingen nog groter zijn. Maar dat hoeft ook niet, ik neem me opnieuw voor er goed op te letten wat ik aankan en wat ik nodig heb. Die avond zat ik trouwens nog heel lang te kletsen met een leuke knaap in de leeftijd van mijn jongens, lekker in het Duits. Daarna voelde ik me alweer beter.

Met de telefoon is trouwens een klein wonder gebeurd: gisteravond deed ie het ineens weer! In de beste mobiele winkel van de stad zeiden ze namelijk dat er niets aan te doen was. Ik was al druk aan het communiceren met mijn trouwe wasmachine-en-andere-apparaten-vriend Henk over een oplossing.

Nu, na twee dagen in deze vriendelijke mooie stad te hebben vertoefd, heb ik weer zin energie om verder te gaan. En het is natuurlijk niet alleen maar moeizaam geweest. Ik kwam ook leuke mensen tegen, en heb interessante mooie ervaringen op mogen doen. B.v. op de Koerse Schoorwal, de eerste en enige echte fietsdag tot nu toe, kwam ik een Zwitserse vrouw tegen met hond en camper. Ze bood aan om me de volgende dag mee terug te nemen naar Klaipeda, wat ik graag aannam, anders had ik dezelfde weg terug moeten fietsen. We stonden allebei in Nida op de camping. Dat is de laatste plaats voor de grens naar Kaliningrad, er was een drukte van jewelste, een toeristisch trekpleister. Er leek helemaal niets aan de hand, en ja, wat zou je ook moeten merken, wat had ik verwacht? Dat de mensen met angst in hun ogen rondlopen? In de trein had ik een vrouw gesproken uit Vilnius, best dicht bij de grens met Belarus. Ze zei dat het uitbreken van de oorlog een schok veroorzaakte, dat ze in het gezin direct alle paspoorten hebben laten verlengen, plannen gemaakt waar ze naar toe zouden moeten vluchten, wat ze mee moesten nemen. Dat gevoel van paniek duurde ongeveer een half jaar, daarna zakte het langzaam weer weg. Je kunt niet voortdurend in zo’n stresssituatie leven.

Tijdens de lange busreis van Vilnius via Riga naar Tallinn, meer dan 600 km, dacht ik vaak aan de zogenaamde Baltische Weg, een keten van 1 miljoen mensen, die op 23 augustus 1989 langs deze weg vredig voor de onafhankelijkheid demonstreerden. Wat een indruk maakt dat nog steeds op mij. Een ononderbroken rij van mensen, 600 km lang, hand in hand, overweldigend! En wat een organisatie moet dat geweest zijn. De ‘Zingende Revolutie’ wordt het ook genoemd. Tradities van zang en dans werden in die tijd herontdekt, in Estland vindt nu om de vijf jaar een groot folkloristisch zangfestival plaats.

In Tallinn leven ruim 430 000 mensen, in de 15de eeuw werd de stad van een muur omgeven met 46 torens. 26 daarvan staan er nog. De oude stadskern is bijna volledig bewaard gebleven, en is sinds 1997 UNESCO werelderfgoed. En dit jaar trouwens ook European Green Capital. Het is een stad die je ‘omarmt’, er heerst een lichte, ongedwongen sfeer. De mensen lijken hier opener en spraakzamer dan in Litouwen. Op de busreis van Šiauliai naar Vilnius, die 4 uur lang duurde, was het bijna de hele tijd oorverdovend stil in de bus. Toen er een meisje van in de 20 naast me kwam zitten, en ze mijn vraag, of ze Engels praat, met yes beantwoordde, bleef ze vervolgens de rest van de reis als een standbeeld naast me zitten, ik lig niet! Alleen aan haar vingers, die met de hengsels van haar tas speelden, zag ik dat het een mens was van vlees en bloed. Ik denk dat ze doodsbang was dat ik een gesprek wilde beginnen met haar. De mensen in Litouwen lijken terughoudend of afstandelijk maar misschien is dat ook verlegenheid. Men maakt niet zomaar contact met elkaar, ze kijken zelfs een beetje vreemd op als je groet: ‘Kennen we elkaar?’.. Mijn indrukken zijn natuurlijk alleen maar gebaseerd op een paar dagen en op korte ontmoetingen. Ik vroeg een keer twee jonge meiden daarnaar, zij bevestigden het wel. Misschien praten ze ook gewoon niet zo veel in Litouwen. Zover ik me kan herinneren kwamen alle gesprekken tot stand op initiatief van mij.

Ik vond Vilnius trouwens wel een mooie en interessante stad. Heb daar een dag rondgelopen, met een ‘Free map made by locals’. Er is b.v. een stadsdeel in het oosten, Užupis, een kleine neprepubliek die gesticht is door Litouwse kunstenaars. Het heeft een eigen regering, een leger van 12 man, een Onafhankelijkheidsdag op 1 april, en een bijzonder grondwet, dat in 41 talen te lezen is. Zeer creatief en leuk vind ik dat.

Nog een woord over de hostels hier. Ik heb nu meerdere gehad, allemaal hostels waar ik me op mijn gemak voel. Eenvoudig (van buiten lijken ze soms zelfs een beetje louche), gezellig of rustig, ongecompliceerd, met een volledig ingerichte keuken, gunstig. Niet alles werkt altijd maar meestal maakt het niet zo veel uit, behalve dan een stroomuitval op een ongunstig moment… In Vilnius logeerde ik in Rock’n Hostel (ja, zeker aan te bevelen), in Šiauliai in een heerlijk ouderwetse herberg met krakende vloeren, wc en douche tegenover mijn kamer, een oudere astmatische meneer die mij niet verstaat en ik hem niet. Hij belt iemand op die Engels kan, met wie ik dan aan de telefoon alles bespreek, kort en krachtig. Aan de receptie zit nooit iemand. Bij mijn vertrek na twee dagen zie ik toevallig op een verstopt plankje een gastenboek liggen. Heb zin om er iets vriendelijks in te schrijven. De laatste keer dat er iemand in geschreven heeft is van 2018. Geen wonder, niemand ziet het liggen, en niemand leest het waarschijnlijk. Geeft niets J

Ik sluit af met een grappige gebeurtenis, een klein toneelstukje zou je kunnen zeggen… Ik ben vanmiddag in een kunstmuseum geweest. Moest even mijn contactlens eruit halen omdat er iets onder zat. Op een stoel zitten, hand eronder, lens eruit. Iets dat ik al heel vaak gedaan heb, maar nu.. lens weg! Niet bewegen, eerst goed kijken, niets te zien. Al gauw stonden drie zaalwachtdames om me heen de grond af te zoeken. Ik vermoedde dat ie misschien in mijn kleren zat, ergens tussen shirt en broek. WC was ver weg, een van de dames leidde me naar een wat kleinere kamer waar een bureau stond met schilderspullen er op, gewoon, een deel van de expositie. Ik achter dat bureau voorzichtig en geconcentreerd mijn broek uit, niets… Toen kwam die engel van zaalwachtdame trots glimlachend mijn lens brengen! Zo komt toch altijd alles weer goed.

Ik hoop dat ik morgen nog tijd heb om naar de TV-toren te fietsen, naar een expositie over de onafhankelijkheidsbeweging van 1991. De toren speelde toen een grote rol. Eind van de middag met de boot naar Helsinki.

Veel groeten van mij!